Βιβλιοπαρουσίαση: Από τη Σοφίτα στο Νόρνιμ, του Νίκου Γαϊτανόπουλου

Εικονογράφηση: Νίκος Γαϊτανόπουλος

Το εξαιρετικό ντεμπούτο ενός νοεσύστατου συγγραφέα του Φανταστικού!

Σε μια όχι ακόμα ξεχασμένη σοφίτα, μια μακρόστενη βιβλιοθήκη τρίζει από το βάρος αναρίθμητων βιβλίων. Εκεί, πάνω από το ξύλο και κάτω από το χαρτί, ανάμεσα σε σελίδα και εξώφυλλο, ζει ένα παιδί που λατρεύει τις ιστορίες.

Στις πτυχές τους, ένας επαναστάτης γεννιέται και χάνεται, ένας ερωτευμένος πικραίνεται και κατατρώγεται.

Στις πύλες μιας πόλης τρανής, ένας περήφανος λαός έρχεται ικέτης.

Ένας ψαράς δολώνει τα αγκίστρια του με μνήμες και θωριές στις όχθες μιας λίμνης μακρινής.

Ο Ήρωας προχωράει στα Πεδία της Στάχτης, χιλιάδες μίλια και σκέψεις μακριά από τη γη του Νόρνιμ.

Το παιδί εξιστορεί και τραγουδά και η φωνή του είναι των τόπων ενός πολεμιστή που περιμένει την ώρα του, για να ξεκινήσει το ταξίδι του.

Ο Νίκος Γαϊτανόπουλος αφηγείται και εικονογραφεί σε μια συλλεκτική έκδοση πέντε ιστορίες και ένα τραγούδι από τους τόπους του Έρκαχοθ, λίγο πριν την έκδοση του πρώτου βιβλίου της ομώνυμης επικής σειράς.

***

Αυτό το βιβλίο ήταν ένας από τους λόγους για τους οποίους ανυπομονούσα στο ΦantastiCon του περασμένου μήνα, και πραγματικά, δεν απογοητεύτηκα!

Με την πρώτη ιστορία πιστεύω θα ταυτιστούν οι περισσότεροι που ασχολούνται με οτιδήποτε έχει να κάνει με την έκφραση, από συγγραφείς και καλλιτέχνες, μέχρι ποιητές και εφευρέτες. Σε αυτήν, ο Νίκος Γαϊτανόπουλος μας δείχνει πώς βιώνει τη σχέση του, αν θέλετε, με την έμπνευση, με τη Μούσα, με το εσωτερικό παιδί-δημιουργό, και το κάνει με μια γλυκόπικρη μαεστρία που πιστεύω θα γοήτευε ακόμα και τους πιο κυνικούς ανάμεσά μας.

Η επόμενη ιστορία είχε ως αφορμή ένα από τα πιο ζοφερά σκηνικά της ιστορίας της Αθήνας των τελευταίων χρόνων, τη δολοφονία του αδικοχαμένου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στις 6 Δεκεμβρίου 2008. Δεν πρόκειται για μια πολιτική θέση ή άποψη, αλλά πιο πολύ για μία έκφραση ενός πηγαίου και πολύ εύλογου προβληματισμού εκ μέρους του συγγραφέα, ντυμένου με τη φορεσιά του Φανταστικού, που την κάνει απλά πιο διαχρονική και επίκαιρη στα μάτια μου. Τα συμπεράσματα είναι, φυσικά, του αναγνώστη.

Η τρίτη ιστορία είναι μια μελέτη, κατά κάποιον τρόπο, του πώς η ακραία αρνητικότητα μπορεί να μιάνει ανεπανόρθωτα κάποιον από μέσα προς τα έξω, χωρίς να το πάρει καν χαμπάρι. Όπου ο δρόμος χωρίς γυρισμό, ξεκινά όταν αυτός ο κάποιος αποφασίσει εντελώς συνειδητά να ενδώσει στην ψύχωση της στρεβλής κτητικότητας και μέσα από το κόκκινο πέπλο του θυμού που δεν εκφράστηκε ποτέ ορθά, να παγιδευτεί σε μια φυλακή χτισμένη από τα ίδια τα ψέματα που του μαύρισαν την ψυχή και να μεταμορφωθεί στο τέρας που πάντα φοβόταν ότι κρύβει μέσα του.

Η τέταρτη ιστορία με τίτλο «Πύλες», κέρδισε καταρχάς το α’ βραβείο στον λογοτεχνικό διαγωνισμό του ΦantastiWords 2017 με θέμα τον ομώνυμο τίτλο του έργου, στην κατηγορία “Φαντασία” και γράφτηκε με γνώμονα και πάλι ένα επίκαιρο θέμα που απασχολεί τον τόπο μας, αυτό της προσφυγικής κρίσης. Εδώ, το μόνο που θα ήθελα να σημειώσω είναι το προλογικό σχόλιο του ίδιου του συγγραφέα για την ιστορία αυτή: Οι Πύλες είναι μια ιστορία για Ανθρώπους και Ξωτικά, αλλά νομίζω το μήνυμά της είναι ξεκάθαρο μιας και η προσφυγική κρίση μαίνεται ακόμη και θα συνεχίσει έτσι, μέχρι να έρθει μια πραγματική αλλαγή σε όλους μας. Τα προγνωστικά δεν είναι με το μέρος μας, αλλά θέλω να ελπίζω.

Η πέμπτη ιστορία δεν είναι ακριβώς ιστορία, αλλά αφήγηση με τη μορφή ποιήματος ή, μάλλον, τραγουδιού, και μάλιστα σε δύο εκδοχές, ελληνικά και αγγλικά. Και αυτό γιατί πολύ ορθά ο συγγραφέας ‒ως εργάτης του λόγου‒ θεωρεί ότι κάποια πράγματα αποδίδονται πιο σωστά νοηματικά σε μια γλώσσα, παρά σε μια άλλη, όταν κάποιος προσπαθεί να μεταγράψει σκεπτομορφές μεταξύ δύο γλωσσών που δεν συμπίπτουν πάντα στα νοήματα λόγω γεωγραφικών, πολιτισμικών, ιδιοσυγκρασιακών και γλωσσικών διαφορών. Οπότε, μας έκανε τη χάρη να συμπεριλάβει και τις δύο μορφές του τραγουδιού. Το ίδιο το τραγούδι μιλάει για μια χαμένη ‒ή μήπως ξεχασμένη;‒ αγάπη και την προσπάθεια του ήρωα να την ανακτήσει μέσα από μια βουτιά σε θολά και αφιλόξενα ύδατα, με αντάλλαγμα πτυχές του Εαυτού του. Όντας ποιητικός ο λόγος, αυτή η περιγραφή δεν είναι παρά ένα από τα λίγα και πιο επιφανειακά νοήματα που θα μπορούσε να βρει κανείς στους στίχους των συγκεκριμένων έργων. Για τα υπόλοιπα, θα πρέπει να διαβάσετε το βιβλίο.

Και για το τέλος, μένει μια ιστορία λυτρωτικού χαρακτήρα, μια αρχετυπική Δοκιμασία πάλης του εαυτού με τον Εαυτό, ένα Πέρασμα μετουσιωτικού χαρακτήρα που με συγκίνησε βαθύτατα. Και αυτό γιατί είναι κάτι που θεωρώ ότι απασχολεί και εμένα προσωπικά, αλλά και την Ανθρωπότητα ολάκερη σε υπαρξιακό επίπεδο από τότε που άρχισε να υφίσταται η Ανθρωπότητα ως κατάσταση, αλλά πολύ πιο έντονα τα τελευταία χρόνια που διανύουμε ως είδος στον πλανήτη Γη. Το σκηνικό και ο πρωταγωνιστής δεν έχουν καν σημασία εδώ. Θα μπορούσε να αφορά τον οποιοδήποτε, οποτεδήποτε.

Η παρούσα συλλογή, θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι λίγο αυτο-βιογραφική ή, έστω, αυτοαναφορική, υπό την έννοια ότι μέσα από τις ιστορίες αυτές, ο συγγραφέας φαίνεται να προσπαθεί να “αποκρυπτογραφήσει” διάφορες πτυχές του εαυτού του και του πώς αντιλαμβάνεται τον κόσμο· φυσικό, συναισθηματικό και ψυχικό. Η γενικότερη αίσθηση (και εντελώς προσωπική, πάντα) που μου έβγαλε το βιβλίο, είναι αυτή του Πολεμιστή που προσπαθεί να διαλύσει δια της εσωτερικής διαμάχης τη μεγάλη Ψευδαίσθηση και να φτάσει στην εσωτερική Αλήθεια, απαλλαγμένη από όλα τα πέπλα που την καλύπτουν. Και το κάνει με έναν τρόπο που εναλλάσσεται φαινομενικά μεταξύ βίας και ρομαντισμού, ίσως και ιδεαλισμού, απογυμνώνοντας με τόλμη τον εαυτό του κομμάτι-κομμάτι.

Ίσως και αυτός να είναι ο λόγος που με τις συγκεκριμένες ιστορίες, θεωρώ πως μπορεί να ταυτιστεί ο οποιοσδήποτε μέχρι ένα επίπεδο. Παρόλο που έχουν τη “φορεσιά” του Φανταστικού, δεν παύουν να είναι επίκαιρες όσον αφορά τη διεισδυτικότητά τους. Και αυτό, πιστεύω, είναι που ξεχωρίζει μία πραγματικά καλή ιστορία, που σου μένει. Τώρα, δεν μένει παρά να περιμένουμε τη συνέχεια!

*Μπόνους η εκπληκτικές εικονογραφήσεις δια χειρός του συγγραφέα, που πλαισιώνουν διακριτικά αλλά καίρια τις ιστορίες και σε τυλίγουν ακόμα πιο βαθιά στους πολλά υποσχόμενους τόπους του Έρκαχοθ!

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Momentum

https://www.facebook.com/pg/EditionsMomentum/about/?ref=page_internal

Σχετικοί σύνδεσμοι:

https://www.artstation.com/erkahoth

https://www.facebook.com/nikos.gaitanopoulos/

https://www.goodreads.com/book/show/42362519

Η Γιώτα Τσιμπαλίδη σπούδασε Εφαρμοσμένες Τέχνες στο ΤΕΙ Αθηνών και Κόμιξ στη σχολή Ορνεράκη. Ασχολείται με την γραφιστική και το design, την εικονογράφηση, τα κόμικς, τη φωτογραφία, τα παιχνίδια ρόλων και την οπτική τέχνη γενικά όπου τη βρίσκει εύκαιρη. 'Εχει συνεργαστεί με διάφορους εκδοτικούς οίκους όσον αφορά την εικονογράφηση και σχεδιασμό βιβλίων και μικρά κομιξάκια της θα βρείτε στα fanzines “Zine of Synergy 1-3”, και στην συλλογή “Εν Αιθρία,” 2016.

Τελευταία, το έχει ρίξει στην μελέτη και πρακτική εφαρμογή της φιλοσοφίας του ευ ζην, στις εναλλακτικές θεραπείες κ στην διεύρυνση του νου και κυρίως της καρδιάς. Αρέσκεται στο να διαβάζει πολύ, να χαϊδεύει (και να σχεδιάζει) γατιά, να geek-ιάζει με Netflix και RPGs και να σκέφτεται συχνά-πυκνά ότι «και πολύ το άργησαν το VR, ρε παιδιά”.

Ευελπιστεί να αλλάξει τον κόσμο με την δύναμη της αγάπης, του κάλλους και της επικοινωνίας σε ό,τι επίπεδο αυτό είναι εφικτό.

Δουλειά της θα βρείτε στους παρακάτω συνδέσμους:

Website: animafelis.deviantart.com

Website: www.facebook.com/ANIMAfelis