The Haunted Corner: The Stanley Hotel – το διάσημο στοιχειωμένο ξενοδοχείο, ο Stephen King και η Λάμψη

“Any big hotels have got scandals. Just like every big hotel has got a ghost. Why? Hell, people come and go. Sometimes one of ‘em will pop off in his room, heart attack or stroke or something like that. Hotels are superstitious places.”

-Stephen King, The Shining, 1977

Για τους λάτρεις του «Βασιλιά» της λογοτεχνίας του φανταστικού και του τρόμου, Stephen King, (όπως είμαι κι εγώ άλλωστε), η Λάμψη (The Shining), αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα βιβλία του Αμερικανού συγγραφέα· ίσως ένα ορόσημο δίπλα σε άλλα δικά του μεγαθήρια όπως το Κοράκι (The Stand), το Σάλεμς Λοτ (Salem’s Lot) και ο Θόλος (Under the doom) που διαχρονικά κατακλύζουν τις λίστες των best seller μυθιστορημάτων σε δεκάδες χώρες και γλώσσες του κόσμου, όπως και τη μικρή και μεγάλη οθόνη μέσα από αμέτρητες παραγωγές και remake. Οι φανατικοί αναγνώστες ίσως γνωρίζουν πως η έμπνευση για το απομονωμένο ξενοδοχείο και τα «τέρατα» που έκρυβε μέσα του προέκυψε έπειτα από την παραμονή του ίδιου του συγγραφέα σε ένα ξενοδοχείο της Αμερικής. Ίσως επίσης γνωρίζουν ότι η ιδέα για το βιβλίο πήρε σάρκα και οστά μέσα σε λίγες μονάχα ώρες εντατικού συγγραφικού οίστρου. Πρόκειται αναμφίβολα για μια υπέροχη ιστορία, την οποία κι εγώ σχεδόν αγνοούσα μέχρι πρότινος. Καθίστε, λοιπόν, αναπαυτικά κι ας ταξιδέψουμε παρέα, έστω νοερά, στην πολιτεία του Κολοράντο στις ΗΠΑ, στο Stanley Hotel, και σε όλα εκείνα τα τρομακτικά που κρύβει στα σωθικά του, το ιστορικό αυτό κτήριο.

Μια σύντομη ιστορική αναδρομή

Στην ορεινή πολιτεία του Κολοράντο, στους πρόποδες των Βραχωδών Ορέων, ορθώνεται επιβλητικό και διαχρονικό το ξενοδοχείο Stanley, κοντά στην πόλη Estes Park και την είσοδο του Rocky Mountain National Park. Χτισμένο σε αναγεννησιακό και αποικιακό ρυθμό, ντυμένο στα άσπρα όπως το χιόνι που κατακλύζει τους χειμερινούς μήνες την περιοχή, το πολυτελές ξενοδοχείο των 140 δωματίων μετράει ήδη πάνω από έναν αιώνα πολυτάραχης ζωής που σφύζει από επιχειρηματική –και παραφυσική– δραστηριότητα. Η ιστορία του ξεκινά στις αρχές του 20ου αιώνα, όταν ο εφευρέτης, αρχιτέκτονας και επιχειρηματίας Freelan Oscar Stanley, διαγνώσθηκε με τη νόσο της φυματίωσης. Ο σημαντικός αυτός εφευρέτης είχε ήδη μέχρι τότε να επιδείξει αρκετά κατορθώματα, μεταξύ των οποίων ένα από τα πρώτα ατμοκίνητα οχήματα στην παγκόσμια ιστορία (έφτανε τα 127mph και ήταν το ταχύτερο της εποχής του). Οι επιτυχίες αυτές είχαν αντίκτυπο στην υγεία του, έτσι, όπως συνηθιζόταν εκείνη την εποχή, ο προσωπικός του γιατρός του συνέστησε να αποτραβηχτεί στα Βραχώδη Όρη για να περάσει εκεί τις τελευταίες του μέρες, σε ένα μέρος με καθαρό, φρέσκο αέρα, μακριά από τις πολύβουες αμερικανικές πόλεις που ξεφύτρωναν σαν μανιτάρια έπειτα από βροχή. Παρότι σύμφωνα με το γιατρό του τού έμεναν λίγοι μήνες ζωής, ο Stanley ταξίδεψε στο Κολοράντο κι εκεί συνέβη κάτι σχεδόν μαγικό: η φυσική ομορφιά των ορεινών τοπίων με τα απέραντα δάση, τους γκρεμούς και τις ψηλές κορυφές, έδωσαν παράταση στον Stanley. Ήταν μάλιστα τόσο μεγάλη η βελτίωση της υγείας του, που τελικά ανέρρωσε πλήρως, έζησε μέχρι τα 91 του χρόνια και πέθανε το 1940.

Διαπιστώνοντας ιδίοις όμμασι τον φυσικό πλούτο και τις οικονομικές δυνατότητες της περιοχής, ο Stanley αποφάσισε να κάνει ένα μεγάλο άνοιγμα στο χώρο των επιχειρήσεων. Το 1907 ξεκίνησε η κατασκευή του ομώνυμου ξενοδοχείου, σε μια περιοχή που παλαιότερα φιλοξενούσε κυνηγετικά καταφύγια, παράλληλα με ένα υδροηλεκτρικό εργοστάσιο, ώστε το ξενοδοχείο να παρέχει στους πελάτες του την τελευταία λέξη της τεχνολογίας: ηλεκτρικό ρεύμα, τρεχούμενο νερό και τηλέφωνο· πολυτέλειες που θα χρειάζονταν δεκαετίες ακόμα για να διαδοθούν στην υπόλοιπη χώρα. Σύντομα, τρένα και ατμοκίνητα οχήματα μετέφεραν τους –ομολογουμένως εύπορους– επισκέπτες στο ξενοδοχείο, στην αίθουσα κονσέρτων και σε όλες τις υποδομές στην μαγευτική αυτή ορεινή κοιλάδα. Μέσα σε σύντομο διάστημα, το Stanley Hotel έγινε σημείο αναφοράς τόσο για θερινό τουρισμό αλλά και ως ησυχαστήριο για όσους διέθεταν τα κεφάλαια να το επισκεφθούν και να πληρώσουν για τις υψηλές του παροχές.

Η επίσκεψη ενός καταξιωμένου παραμυθά

Παρά το πέρασμα των δεκαετιών και τις τεχνολογικές εξελίξεις, αυτή ήταν κατά κύριο λόγο η ατμόσφαιρα που αντιμετώπισε ο Stephen King, όταν διανυκτέρευσε για ένα βράδυ στο ξενοδοχείο στα τέλη του 1974. Για να διατηρηθεί ο χαρακτήρας του ξενοδοχείου ή –σύμφωνα με όσα έγραφαν τοπικές εφημερίδες– λόγω της οικονομικής κρίσης, το ξενοδοχείο έμεινε με τον καιρό αρκετά πίσω στην κούρσα των μεγάλων ξενοδοχειακών μονάδων. Την περίοδο εκείνη, νέα ξενοδοχεία φύτρωναν διαρκώς κατά μήκος των ορεινών πολιτειών. Έτσι, όταν επισκέφθηκε ο συγγραφέας το Stanley Hotel, το βρήκε σχεδόν έρημο και παρηκμασμένο. Η φήμη πως το ξενοδοχείο ήταν στοιχειωμένο, δυσκόλευε περαιτέρω την προσέλκυση πελατών.

Εκείνη την εποχή, ο King αναζητούσε πηγές έμπνευσης για το νέο του μυθιστόρημα με τίτλο Darkshine. Η συγκυρία δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερη. Ακολουθώντας τη φήμη του στοιχειωμένου ξενοδοχείου και συντροφιά όπως πάντα με τη σύζυγό του Tabitha, ο King επισκέφθηκε το Stanley Hotel, την τελευταία μέρα της σεζόν, λίγο πριν το ξενοδοχείο κατεβάσει ρολά για το βαρύ χειμώνα που έφτανε. Στην πραγματικότητα ήταν οι μόνοι πελάτες, έτσι γευμάτισαν σε αδειανές τραπεζαρίες, με μόνο θόρυβο τη συντροφιά του ανέμου που υποσχόταν πυκνή χιονόπτωση. Κοιμήθηκαν σε ένα παγωμένο δωμάτιο (αυτό με τον αριθμό 217, τη λεγόμενη προεδρική σουίτα) ενώ έξω απλωνόταν το βαθύ σκοτάδι των βουνών. Γνώριμο σκηνικό, σωστά;

Κάπου εκεί ήταν που ο King, όπως ο ίδιος δήλωσε, ονειρεύτηκε τον τρίχρονο γιο του να τρέχει στους τεράστιους διαδρόμους, να ουρλιάζει και να θρηνεί καλώντας σε βοήθεια, καθώς ένα τρομακτικό πλάσμα ερχόταν στο κατόπι του. Αυτό ήταν. Σηκώθηκε βιαστικά από το κρεβάτι, άναψε ένα τσιγάρο και άρχισε να γράφει στη γραφομηχανή του. Όταν λίγο αργότερα ο ήχος των πλήκτρων ησύχασε, είχε μόλις ολοκληρώσει το σκελετό για το βιβλίο που τελικά θα κυκλοφορούσε με τον τίτλο Η Λάμψη, ενώ λίγο αργότερα θα μεταφερόταν με μεγάλη εμπορική επιτυχία στον κινηματογράφο από τον Stanley Kubrick, με πρωταγωνιστές τον Jack Nicholson και τη Shelly Duval.

Τα φαντάσματα του Stanley Hotel

Είναι αρκετή μια διανυκτέρευση, έστω και από έναν πασίγνωστο συγγραφέα, για να κάνει ένα ξενοδοχείο διάσημο; Η απάντηση είναι όχι, Ποιος είπε όμως ότι το Stanley Hotel οφείλει τη φήμη του μονάχα στον Stephen King; Φαντάσματα, πνεύματα καθώς και άλλα περιστατικά παραφυσικής δραστηριότητας έχουν αναφερθεί να συμβαίνουν σε διάφορα σημεία της ιδιοκτησίας. Σκιώδεις επίμονες φιγούρες, αντικείμενα που κουνιούνται μόνα τους, απόκοσμες φωνές από δωμάτια και διαδρόμους έρημους και φώτα που τρεμοπαίζουν.

Το 1911, κατά τη διάρκεια μιας μεγάλης καταιγίδας, η κα Wilson, η επικεφαλής οικονόμος της ιδιοκτησίας, άναβε υπομονετικά τα φανάρια του ενός δωματίου μετά το άλλο. Όσο βρισκόταν στο δωμάτιο 217, συνέβη ένα ατύχημα: το πάτωμα υποχώρησε (πιθανόν εξαιτίας μιας έκρηξης αερίου) και η οικονόμος βρέθηκε στον κάτω όροφο του κτηρίου, αρκετά τυχερή ώστε να γλιτώσει το θάνατο μονάχα με μερικά σπασμένα οστά. Έναν αιώνα μετά, η κα Wilson, συνεχίζει να εποπτεύει τους χώρους του ξενοδοχείου όπως έκανε τότε, αναβοσβήνοντας πολλές φορές τα φώτα στο δωμάτιο 217. Ως γυναίκα παλαιών αρχών λέγεται πως δεν της αρέσουν τα ανύπαντρα ζευγάρια να κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι, έτσι το επόμενο πρωί μιας διανυκτέρευσης, οι άντρες ένοικοι ανακαλύπτουν τα προσωπικά τους αντικείμενα, χωμένα βιαστικά στις αποσκευές τους, να τους περιμένουν δίπλα στην εξώπορτα του δωματίου, σε μια προσπάθεια μάλλον της κα Wilson να διαφυλάξει την… «αγνότητα» των ανύπαντρων γυναικών… Μεταξύ των ενοίκων που πέρασαν κάποτε από το δωμάτιο 217 ήταν και ο Jim Carrey, ο οποίος διανυκτέρευσε εκεί κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας Ο ηλίθιος και ο πανηλίθιος (Dumb and dumber). Ναι, το ξενοδοχείο που απεικονίζεται στην ταινίας και που υποτίθεται πως βρίσκεται στο Aspen, δεν είναι άλλο από το Stanley Hotel. Ο ηθοποιός φέρεται να τρόμαξε τόσο από την παρουσία της κ. Wilson, που βρέθηκε να τρέχει ολόγυμνος στο διάδρομο έξω από το δωμάτιο καλώντας σε βοήθεια.

Art source here

Μεταξύ των πνευμάτων που στοιχειώνουν την περιοχή είναι και το φάντασμα του ίδιου του ιδρυτή και ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου. Διαχρονικά, το προσωπικό του ξενοδοχείου, έχει αναφέρει πως ο F.O. Stanley, τον οποίο γνωρίζουν όλοι από τις φωτογραφίες που κοσμούν τους τοίχους του ξενοδοχείου, τριγυρίζει στην αίθουσα του μπιλιάρδου (τον αγαπημένο του χώρο όσο ήταν ακόμα ζωντανός), στο μπαρ με τον μεγάλο επιτοίχιο καθρέφτη, στο κεντρικό λόμπι όπου υποδέχεται τους νεοαφιχθέντες επισκέπτες και στην τραπεζαρία, γλιστρώντας ανάλαφρα μεταξύ των τραπεζιών. Όμως και η σύζυγός του, η Flora Stanley, επίσης φαίνεται να έλκεται από το ξενοδοχείο του συζύγου της, παρότι νεκρή εδώ και δεκαετίες. Αντίθετα με το σύζυγό της, φαίνεται να προτιμά πιο «κλασικές» τακτικές, μιας και επισκέπτες την ακούνε να χτυπάει μια στο τόσο τα πλήκτρα του μεγάλου πιάνου στην αίθουσα χορού. Είναι όμως ένα ντροπαλό φάντασμα, γιατί καθώς οι μάρτυρες του… πνευματώδους παιξίματός της πλησιάζουν νευρικοί και δύσπιστοι το μεγάλο πιάνο για να επιβεβαιώσουν ότι δεν φαντάζονται τα όσα συμβαίνουν, η μουσική σταματά και τα πλήκτρα μένουν ακίνητα. Η, δε, σιωπή που ακολουθεί τη μελωδία… μπρρρ.

Εκτός από παρουσίες ενήλικων ατόμων, δεκάδες επισκέπτες και μέλη του προσωπικού, κάνουν λόγω για παρουσίες πνευμάτων παιδιών. Αν δηλαδή η φήμη του ξενοδοχείου δεν είναι ήδη αρκετά τρομακτική, η παρουσία μικροσκοπικών φαντασμάτων σίγουρα αναβαθμίζει την έννοια του ανατριχιαστικού. Οι επισκέπτες κάνουν λόγο για τον Billy, το πνεύμα ενός μικρού αγοριού που μάλλον παρουσιάζει χαρακτηριστικά ατόμου με αυτισμό. Του αρέσει να πειράζει τα μαλλιά των επισκεπτών και ιδίως εκείνων που έχουν κάποια σχέση με το πεδίο των αναπτυξιακών δυσκολιών και διαταραχών.

Αρκετά ανατριχιαστικό, πράγματι. Κι όμως, δεν είναι η μόνη περίπτωση κάποιου παιδιού που επέστρεψε από την άλλη πλευρά για να στοιχειώσει το ξενοδοχείο. Στον τέταρτο όροφο, επισκέπτες έχουν αναφέρει γέλια παιδιών, καθώς τρέχουν και παίζουν στους μεγάλους διαδρόμους. Αναμφίβολα η περιγραφή αυτή θυμίζει τις μικρές δίδυμες από την ταινία του 1980. Αλλά η ίδια η ιστορία του κτηρίου κάνει το αίμα να παγώνει. Τα πρώτα χρόνια του ξενοδοχείου, στη θέση του τέταρτου ορόφου, υπήρχε μια τεράστια σοφίτα, ένα μέρος όπου συνήθιζαν να διαβιούν νταντάδες και παραμάνες, που περιποιούνταν τις πλούσιες επισκέπτριες κυρίες και τα μικρά τους παιδιά. Ίσως οι θεάσεις παιδιών και οι θόρυβοι δεν είναι παρά απόηχοι του ίδιου του κτηρίου και όσων έζησαν και πέρασαν κάποτε από εκεί.

Υπάρχουν κυριολεκτικά αναφορές για δεκάδες άλλα φαντάσματα· από τον καουμπόι του δωματίου 428, που φαίνεται να αγαπάει ιδιαίτερα τις γυναίκες ενοίκους και μοιράζει παγωμένα φιλιά στον ύπνο τους, το πνεύμα του δωματίου 407 (λέγεται πως ανήκει στον προηγούμενο ιδιοκτήτη της γης που είναι χτισμένο το ξενοδοχείο, εν ονόματι Lord Dunraven) και προτιμάει να στέκεται δίπλα στην πόρτα που οδηγεί στο μπάνιο, μέχρι τα πνεύματα του νεκροταφείου ζώων. Πράγματι, πολύ πριν το Pet Sematary, του King, φαίνεται πως το ξενοδοχείο Stanley διέθετε έναν χώρο, ώστε να θάβονται τα κατοικίδια ζώα των ενοίκων και των εργαζομένων. Η Cassie, ένα γκόλντεν ριτρίβερ, και η Camanche, μια στρουμπουλή λευκή γάτα, συνηθίζουν να εμφανίζονται στους εξωτερικούς χώρους της ιδιοκτησίας και να τρομάζουν τους ενοίκους.

Ψηλά στις προτιμήσεις πολιτικών και αστέρων του κινηματογράφου

Εκτός από τον Stephen King, στο ξενοδοχείο έχουν διανυκτερεύσει ανά τις δεκαετίες πολλές άλλες προσωπικότητες του κινηματογράφου, της μουσικής βιομηχανίας και της διεθνούς πολιτικής σκηνής. Μεταξύ αυτών η Αβύθιστη Molly Brown (The unsinkable Molly Brown, η επιφανής κυρία που επιβίωσε τη βύθιση του Τιτανικού –στην ταινία του Cameron την υποδύεται η εξαίρετη Cathy Bates. Hint: εκείνη που ντύνει με ακριβά ρούχα τον DiCaprio για να δειπνήσει με τους επιβάτες της πρώτης θέσης), ο Αμερικανός πρώην πρόεδρος Theodore Roosevelt, ο αυτοκράτορας Akihito της Ιαπωνίας με τη σύζυγό του, ο Bob Dylan, το καστ και οι τεχνικοί της ταινίας Ο Ηλίθιος και ο Πανηλίθιος, όπως και της remake σειράς Η Λάμψη του 1996 και πολλοί άλλοι. Το ξενοδοχείο έχει χρησιμοποιηθεί επίσης για τα γυρίσματα ενός επεισοδίου του αμερικανικού Top Chef, αποτελεί πόλο έλξης για ερευνητές του παραφυσικού, ενώ επίσης έχει εμφανιστεί σε ερευνητικά σόου του παραφυσικού, όπως το Ghost Hunters και το Ghost Adventures.

Αναμφίβολα, το Stanley Hotel αποτελεί έναν κορυφαίο προορισμό για κυνηγούς φαντασμάτων, για λάτρεις του τρόμου, για τυχοδιώκτες που δεν δειλιάζουν, για φυσιολάτρες, και κάθε λογής επισκέπτες. Θεωρείται ένα από τα πλέον στοιχειωμένα ξενοδοχεία στον κόσμο. Αν είστε αρκετά γενναίοι (και εύποροι, είναι η αλήθεια) για να το επισκεφτείτε ή αν αγαπάτε να ακολουθείτε τα βήματα διάσημων συγγραφέων, το Stanley Hotel, είναι ο ιδανικότερος προορισμός. Όσο για τα παραδείγματα παραφυσικής δραστηριότητας, πλέον δεν μπορείτε να πείτε πως δεν σας ενημέρωσε κανείς…

Πηγές

“The Stanley Hotel: The Haunting Beauty of a Frightening Night’s Sleep”, Nightly Spirits, https://nightlyspirits.com/stanley-hotel-ghost-stories/, Access 8/11/2021.

Hicks K., “The Stanley Hotel’s haunted reputation and how it inspired ‘The Shining’”, ABC Action News, https://www.abcactionnews.com/news/national/the-stanley-hotels-haunted-reputation-and-how-it-inspired-the-shining, Access 8/11/2021.

Earls St., “The Spooky Story Behind Colorado’s Haunted Stanley Hotel”, Out There Colorado, https://www.outtherecolorado.com/features/the-spooky-story-behind-colorado-s-haunted-stanley-hotel/article_4d27194e-cbf6-51f5-abb3-8011e33f66b3.html, Access 8/1/2021.

“The Haunted Stanley Hotel in Estes Park, Colorado”, Legends of America, https://www.legendsofamerica.com/stanley-hotel-colorado/, Access 8/1/2021.

“The Stanley Hotel, Wikipedia, https://en.wikipedia.org/wiki/The_Stanley_Hotel, Access 8/1/2021.