«The Iron Druid Chronicles», του Kevin Hearne
Όπου το American Gods του Neil Gaiman συναντά τα Dresden Files του Jim Butcher.
Πρόκειται για μια σειρά Urban Fantasy, από τον συγγραφέα Kevin Hearne, γεννημένο το 1970 στην Arizona των ΗΠΑ. Πρωταγωνιστής είναι ο Ιρλανδός Δρουίδης που φέρει το όνομα Atticus O' Sullivan, αλλά πάντα παρέα με το πιστό του κυνηγόσκυλό του τον Oberon, και τη μαθητευόμενή του Granuaile, τους οποίους ταλαιπωρεί με διάφορους ευφάνταστους και πολύ κινηματογραφικούς τρόπους ένα συνονθύλευμα από υπερφυσικά όντα, καθ’ όλη τη διάρκεια της σειράς.
Το σκηνικό στήνεται στον κόσμο που όλοι γνωρίζουμε και συγκεκριμένα, στην πόλη Tempe της Arizona, ΗΠΑ. Πέρα όμως από το καθημερινό και γνώριμο, στη συγκεκριμένη εκδοχή που γράφει ο Hearne υπάρχουν και διάφορα υπερφυσικά στοιχεία, όπως βρικόλακες, λυκάνθρωποι, μάγισσες, στοιχειακά, καθώς και θεοί από διάφορα πάνθεα απ’ όλον τον κόσμο. Η σειρά εξιστορείται σε πρώτο πρόσωπο, μέσα από τα μάτια του ίδιου του Atticus, που ξεκινάει ως ιδιοκτήτης ενός occult βιβλιοπωλείου, με το όνομα Third Eye Books and Herbs.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Ο Atticus -που στην πραγματικότητα το όνομά του είναι Siodhachan O’ Suileabhain- είναι ο τελευταίος επιζών Δρουίδης που έχει ξεμείνει από την εποχή που υπήρχαν ακόμα Δρουίδες, πριν την εισβολή των Ρωμαίων στις κέλτικες χώρες και πολύ πριν την επέλαση του Χριστιανισμού. Εν ολίγοις, δηλαδή, πρόκειται για ένα Δρουίδη που είναι πάνω από 2500 ετών!
Πώς το καταφέρνει αυτό, και μάλιστα χωρίς να χρειάζεται να αποχωρίζεται τη νεανική του επιδερμίδα (μόλις 21 Μαΐων) και τις κόκκινες Ιρλανδικές του μπούκλες για μια πιο συμβατική εμφάνιση μαθουσάλα παππούλη με λευκή γενειάδα και ζαρωμένο μέτωπο; Λοιπόν... ας πούμε πως στα νιάτα του είχε μερικές ενδιαφέρουσες συναναστροφές με διάφορες κέλτικες θεότητες, μια εκ των οποίων τον εκτίμησε αρκετά ούτως ώστε να του μάθει πως να φτιάχνει το “μαντζούνι της αιώνιας νεότητας”. Ένα 100% φυσικό αφέψημα, με βότανα μαζεμένα με φροντίδα και αγάπη από τα λιβάδια της Μάνας Γης, την οποία έχει ταχθεί να προστατεύει πάνω απ’ όλα ο ήρωάς μας και που του επιτρέπει να διατηρείται φρέσκος και σφριγηλός, σαν να μην έχει περάσει μια μέρα από τα εικοστά πρώτα γενέθλιά του.
Πέρα από αυτό όμως, έχει κάνει μια συμφωνία με την κέλτισσα Θεά της μάχης, τη Morrigan, σύμφωνα με την οποία, είναι η μόνη που μπορεί να “διεκδικήσει” τον θάνατό του και να τον πάρει κάτω στη Χώρα των Νεκρών της πατρίδας του.
Αλλά το καλύτερο, αυτό που θα κάνει όλους τους gamers που ασχολούνται με παιχνίδια ρόλων να δακρύσουν από περηφάνια και να επαναπροσδιορίσουν τη γνώμη τους σχετικά με την κλάση του Δρουίδη, είναι η αδιαμφισβήτητη παράνοια που διέπει τον ήρωά μας. Φυσικά, έχει τους λόγους του. Ας πούμε ότι κάποια στιγμή στο πολύ μακρινό του παρελθόν, είχε τσαντίσει έναν από τους κέλτες θεούς, συγκεκριμένα τον θεό του Έρωτα, τον Aenghus Óg, ο οποίος θεός αποφάσισε να του το κρατήσει μανιάτικο για πάντα και κατ’ επέκταση να τον κυνηγάει όπου και να πήγαινε. Και έχοντας στη δούλεψή του διάφορα ξωτικά που κατά κύριο λόγο είναι αλλεργικά στο σίδερο, ο ήρωάς μας κατέληξε να ξοδεύει πάνω από μισή χιλιετηρίδα (μιας και είχε την ευχέρεια του χρόνου), για να φτιάξει το υπέρτατο μαγικό φυλαχτό που θα του επιτρέπει να πολεμά ξωτικά -και όχι μόνο- και να τη βγάζει καθαρή όταν η δική του πανουργία, γνώσεις και δεξιοτεχνίες δεν του το επέτρεπαν.
Εύλογη ερώτηση είναι, φυσικά, τι στο καλό την κάνει τη μαγεία, όντας Δρουίδης. Εδώ, και πάλι, αγαπητοί gamers, ετοιμαστείτε να δακρύσετε. Όντας Δρουίδης, ο Atticus έχει χρέος να φροντίζει για την ισορροπία της φύσης όπου και να βρίσκεται, να τα έχει καλά με τα elementals της εκάστοτε περιοχής, να τηρεί τις προφορικά διαδιδόμενες παραδόσεις των Δρουίδων και για κανένα -μα κανένα- λόγο, να μη χρησιμοποιήσει τη μαγεία του για να βλάψει οποιοδήποτε ζωντανό πλάσμα βρίσκεται υπό την προστασία και δικαιοδοσία της Μητέρας Γης. Αυτό βέβαια, δεν περιλαμβάνει βρικόλακες ή δαίμονες, για παράδειγμα. Έχοντας αυτόν τον κανόνα ως βάση, και την εμπειρία 2500 χρόνων σχεδόν συνεχούς φυγής, έχει γίνει δεξιοτέχνης στο να ξεγλιστράει από απίθανες καταστάσεις. Συχνά-πυκνά όμως, τον πιάνει αυτό το περιβόητο Ιρλανδικό πάθος, και η ψωροπερηφάνεια που αναφέρθηκε στην αρχή, και καταφέρνει να σκάβει τον λάκκο του μόνος του και να το χιλιομετανιώνει εκ των υστέρων.
Art by http://codyvrosh.deviantart.com/
Πέρα από τον Atticus όμως, η σειρά έχει και άλλα καλά. Ένα εκ των οποίων είναι το πιστό του κυνηγόσκυλο, ο Oberon, με τον οποίο ο καλός Δρουίδης μοιράζεται το περιβόητο psychic link, που του επιτρέπει να επικοινωνεί με τον καλύτερό του φίλο κατευθείαν με τη σκέψη. Και είναι μια απόλαυση να διαβάζει κανείς τις στιχομυθίες μεταξύ τους ή τις συνεχείς τους κόντρες σε έξυπνα λογοπαίγνια με έπαθλο λουκάνικα, την ψύχωση του Oberon με τα γαλλικά κανίς και τα διαρκή του “κοινωνικά πειράματα”, αλλά και τη βαθιά αγάπη που έχουν μεταξύ τους. Αυτή η σειρά πραγματικά δικαιώνει την ατάκα “ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου είναι ο σκύλος”. Έπειτα έχουμε τη στρατιά δικηγόρων του Atticus. Όντας τόσο παλιός στο κουρμπέτι, έχει φροντίσει να μαζέψει ένα αξιέπαινο κομπόδεμα, το οποίο έχει αφήσει στη διαχείριση του δικηγορικού γραφείου που μοιράζεται η τοπική αγέλη λυκανθρώπων, με τον τοπικό αρχι-βρικόλακα. Μη ρωτήσετε γιατί και πώς, δεν θα σας κάνω άλλο σπόιλερ, πέρα από τον συνεχή λεκτικό διαξιφισμό μεταξύ Δρουίδη και βρικόλακα για το ποιος θα καπελώσει ποιον με την καλύτερη ατάκα παρμένη από τα έργα του Σαίξπηρ. Τέλος, έχουμε τη μαθητευόμενη του Δρουίδη, την ιρλανδικής καταγωγής Granuaile, μιας πανέξυπνης και δυναμικής κοπέλας με κατακόκκινες μπούκλες και μια αστείρευτη και ειλικρινή όρεξη για να μάθει, να ερευνήσει, να κατανοήσει, να εξελιχθεί.
Η σειρά διαβάζεται ευχάριστα, προσφέροντας κλεφτές ματιές στα μυθολογικά πάνθεα διαφόρων λαών, από του Κέλτες και τους Σκανδιναβούς, μέχρι τους Ινδούς και κάποιες από τις ινδιάνικες φυλές της Αμερικής. Διακρίνεται από τουλάχιστον αληθοφανή έρευνα όσον αφορά το “επιστημονικό” κομμάτι της επεξήγησης της δρουιδικής μαγείας που την κάνει ακόμα πιο πιστευτή στα πλαίσια που θέτει ο συγγραφέας, διαθέτει χιούμορ, ανάλαφρη διάθεση αλλά και σοβαρότητα, ανάλογα την περίσταση, με αυτοσαρκαστική διάθεση και πολλές αναφορές στην ποπ κουλτούρα της σημερινής εποχής. Όχι, τυχαία, φυσικά. Ο Atticus, προσπαθώντας να διαπρέψει στον ρόλο που έχει ενστερνιστεί του νεο-χίπη ιδιοκτήτη βιβλιοπωλείου με -μάλλον κληρονομημένο- κομπόδεμα και φαινομενικά κιτσάτα tribal tattoos, έχει μια πλατιά γνώση -και κυρίως αποψάρα- για τα τρέχοντα θέματα που απασχολούν το μέσο geek culture. Οι ρυθμοί της σειράς είναι κινηματογραφικοί (όπως και στο The Dresden Files, για το οποίο υπόσχομαι να μιλήσουμε εν ευθέτω χρόνω), οι ήρωες σκιαγραφούνται με ξεκάθαρη πλαστικότητα από την αρχή, αλλά αφήνοντας συνεχώς χώρο για νέες εκπλήξεις και περαιτέρω εξέλιξη, μιας και δεν είναι τέλειοι -τουναντίον, μάλιστα- και έχει στοιχεία σχεδόν για όλα τα γούστα, χωρίς να προλαβαίνει καν να σε κουράσει ως σειρά -τουλάχιστον κατά την ταπεινή άποψη της υποφαινόμενης. Και παρόλο που έχει να κάνει κυρίως με αγόρια και τα παιχνίδια τους, σίγουρα ενδείκνυται και για τα κορίτσια, οπότε σπεύσατε!
Πηγές:
https://en.wikipedia.org/wiki/The_Iron_Druid_Chronicles
https://en.wikipedia.org/wiki/Kevin_Hearne
Η σειρά δυστυχώς δεν κυκλοφορεί ακόμα στα ελληνικά, αλλά για όποιον ενδιαφέρεται, μπορεί να ρίξει μια ματιά στα παρακάτω links:
https://www.bookdepository.com/search?searchTerm=the%20iron%20druid%20chronicles&search=Find+book
https://www.amazon.com/s/ref=nb_sb_noss_2?url=search-alias%3Daps&field-keywords=the+iron+druid
Παρακάτω θα βρείτε και τα φαινομενικά κιτσάτα tribal tattoos του Atticus:
http://kevinhearne.com/wp-content/uploads/2013/05/ID_tattoo_r3.pdf
Cover art by http://codyvrosh.deviantart.com/
Η Γιώτα Τσιμπαλίδη σπούδασε Εφαρμοσμένες Τέχνες στο ΤΕΙ Αθηνών και Κόμιξ στη σχολή Ορνεράκη. Ασχολείται με την γραφιστική και το design, την εικονογράφηση, τα κόμικς, τη φωτογραφία, τα παιχνίδια ρόλων και την οπτική τέχνη γενικά όπου τη βρίσκει εύκαιρη. 'Εχει συνεργαστεί με διάφορους εκδοτικούς οίκους όσον αφορά την εικονογράφηση και σχεδιασμό βιβλίων και μικρά κομιξάκια της θα βρείτε στα fanzines “Zine of Synergy 1-3”, και στην συλλογή “Εν Αιθρία,” 2016.
Τελευταία, το έχει ρίξει στην μελέτη και πρακτική εφαρμογή της φιλοσοφίας του ευ ζην, στις εναλλακτικές θεραπείες κ στην διεύρυνση του νου και κυρίως της καρδιάς. Αρέσκεται στο να διαβάζει πολύ, να χαϊδεύει (και να σχεδιάζει) γατιά, να geek-ιάζει με Netflix και RPGs και να σκέφτεται συχνά-πυκνά ότι «και πολύ το άργησαν το VR, ρε παιδιά”.
Ευελπιστεί να αλλάξει τον κόσμο με την δύναμη της αγάπης, του κάλλους και της επικοινωνίας σε ό,τι επίπεδο αυτό είναι εφικτό.
Δουλειά της θα βρείτε στους παρακάτω συνδέσμους:
Website: animafelis.deviantart.com
Website: www.facebook.com/ANIMAfelis