Selkies, μυθικά υδάτινα πλάσματα της σκανδιναβικής και της κέλτικης παράδοσης
«Μόλις η φώκια βγήκε από το νερό, σηκώθηκε όρθια στα δυο της πόδια και το δέρμα της γλίστρησε κάτω στην άμμο. Αυτό που προηγουμένως ήταν φώκια, τώρα είναι ένα λευκό αγόρι».
George Mackay Brown-Pictures in the Cave
Art by Julia Jeffrey
Για τους Κέλτες, η θάλασσα που περιέβαλλε τη γη τους, αποτελούσε πάντα ένα μέρος καλυμμένο με πέπλα μυστηρίου και τελείως απρόβλεπτο, όπως η ζωή τους. Η θάλασσα είναι άγρια, αλλά ταυτόχρονα μπορεί να είναι ήρεμη, γενναιόδωρη και ζωοδόχα. Οι άνθρωποι-φώκιες αναπαριστούν ό,τι είναι πράο και αγαθό στην απέραντη θάλασσα, αλλά μπορούν να αλλάξουν και μορφή ή να εξαφανιστούν χωρίς προειδοποίηση, καθιστώντας τους ιδανικούς χαρακτήρες για να παίξουν σε ρομαντικές τραγωδίες του φολκλόρ. Παρ’ όλα αυτά, τα Selkies καταλήγουν πάντοτε να πληγώνονται, ενώ οι άνθρωποι-σύντροφοί τους, συνήθως, δεν παθαίνουν τίποτα. Αν και οι ιστορίες τους αρχίζουν με ένα ζεστό και αρμονικό “once upon a time”, στο τέλος δεν υπάρχει κανένα πραγματικό “happy ending”.
Οι ιστορίες ανθρώπων που μεταμορφώνονται σε θαλάσσια πλάσματα, όπως γοργόνες ή φώκιες, δεν είναι ξένες στην κέλτικη κουλτούρα, ούτε και εμφανίζονται μόνο εκεί. Λέγεται ότι οι άνθρωποι-φώκιες κουβαλούν μια κατάρα πάνω τους. Μια διαρκή λαχτάρα γι’ αυτό που δεν έχουν: όταν κολυμπούν στο νερό ως φώκιες, θέλουν απεγνωσμένα να βρίσκονται στη γη, και όταν περπατάνε στα δύο τους πόδια, επιθυμούν να είναι στη θάλασσα. Συχνά, πολλοί θιασώτες της μυθολογίας πιστεύουν ότι τα Selkies είναι κάτι σαν γοργονάνθρωποι ή σειρήνες. Όμως τα Selkies έχουν έναν πιο σημαντικό ρόλο στη σκανδιναβική και κέλτικη μυθολογία.
Τα Selkies, λοιπόν, εμφανίζονται ως φώκιες που μπορούν να μεταμορφωθούν σε ανθρώπους όταν βρίσκονται στη στεριά, αποβάλλοντας το δέρμα τους, και πάλι σε φώκιες ξαναφορώντας το. Ο θρύλος τους προέρχεται από τις ακτές της Βρετανίας, της Ιρλανδίας, της Νορβηγίας και της Ισλανδίας. Υπάρχουν ιστορίες από την Κορνουάλη και κυρίως, από τα βόρεια και δυτικά νησιά της Σκωτίας: τα Orkney, τα Shetland και τα Hebrides. Παρόμοιες ιστορίες έχουν ακουστεί και στις ακτές της Νορβηγίας. Η προέλευσή τους δεν έχει επιβεβαιωθεί, ειδικά επειδή η Σκωτία είναι ένα μέρος όπου αναμιγνύονται Κέλτες, Νορβηγοί και Πίκτοι. Στο βιβλίο The Good People: New Fairylore Essays, ο Peter Narvaez δηλώνει ότι ο μύθος των Selkies προέρχεται από την ένωση δύο διαφορετικών παραδόσεων: της σκανδιναβικής και της κέλτικης.
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι όταν οι Ισπανοί είχαν ναυαγήσει και βγει στις ακτές, τα σκούρα τους μαλλιά θύμιζαν τους ανθρώπους-φώκιες. Μια άλλη άποψη λέει ότι αυτά τα πλάσματα ήταν Φιλανδοί που ταξίδευαν πάνω σε καγιάκ και φορούσαν γούνες. Ενώ κάποιοι άλλοι πιο… ρομαντικοί υπέθεταν ότι ήταν έκπτωτοι άγγελοι που έπεσαν στη θάλασσα και μεταμορφώθηκαν. Τα Selkies μπορεί και να ήταν μέρος του κέλτικου Αλλόκοσμου, σχετικά όμοιου με τον Κάτω Κόσμο άλλων παραδόσεων. Στην κέλτικη παράδοση, μοιάζει με τη χριστιανική εκδοχή του παραδείσου ή το Αρθουριανό Avalon. Η ακριβής τοποθεσία του Αλλόκοσμου δεν είναι ξεκάθαρη. Σύμφωνα με κάποιες πηγές, είναι ένα νησί κάπου στη θάλασσα, ενώ σύμφωνα με άλλους βρίσκεται κάτω από τη γη.
Η πιο δημοφιλής θεωρία υποστηρίζει ότι σχηματίστηκαν από τις ψυχές των πνιγμένων ανθρώπων, στους οποίους δόθηκε η χάρη να επιστρέφουν στην ανθρώπινη μορφή τους μια φορά τον χρόνο και να χορεύουν στην παραλία. Στην Ουαλία, πάντως, τα τοπικά Selkies πιστεύεται ότι ήταν άνθρωποι που επέστρεψαν μετά θάνατον στη θάλασσα σαν Merfolk ή θαλάσσια πνεύματα.
Η Clan MacFie λέγεται ότι κατάγεται από τα Selkies. Κάποτε, μία elkie που βρισκόταν στην όμορφη ανθρώπινη μορφή της παντρεύτηκε τον πρώτο MacFie, που έκρυψε το δέρμα της για να μην μπορέσει να φύγει. Το όνομα MacFie προέρχεται από μια παλαιότερη εκδοχή του ονόματος MacDuffie, το οποίο, επίσης, προέρχεται από το γαελικό MacDubhSithe που σημαίνει «γιος του σκοτεινού ξωτικού ή της νεράιδας». Ακόμη και σήμερα, πολλές οικογένειες θεωρούνται ότι είναι μακρινοί απόγονοι των Selkies. Μία υποθετικά αληθινή ιστορία, από τον φολκλοριστή του 19ου αιώνα,Walter Traill Dennison, αφορά μια οικογένεια από τα Orkney, της οποίας τα παιδιά είναι όλα γεννημένα με τα δάχτυλα ενωμένα με μεμβράνες σε πόδια και χέρια, ενώ τα μεγάλα στρογγυλά τους μάτια περιγράφονται ως πολύ εκφραστικά.
Υπάρχουν δύο είδη Selkies ή φωκιών που ζουν στα Orkney: οι κοινές καφέ φώκιες του λιμανιού, που αρέσκονται να κολυμπούν στα προστατευμένα νερά, και οι γκρίζες φώκιες του Ατλαντικού, που μπορεί να βρεθούν σε πιο εκτεθειμένες ακτές. Η γκρι φώκια είναι και το πιο συνηθισμένο είδος στα Orkney, το οποίο αποτελεί την πιο μεγάλη περιοχή αναπαραγωγής τους. Σε αυτό το νησί, οι άνθρωποι αναφέρονται και στο ζώο και στο πλάσμα με το όνομα “Selkie”. Η διακύμανση στα διαφορετικά είδη που ζουν σε διαφορετικές περιοχές αντανακλάται και στα παραμύθια. Σε κάποια, τα Selkies στην ανθρώπινη μορφή τους έχουν χρυσά και καφέ μαλλιά, ενώ σε άλλα έχουν μαύρα μαλλιά με γκρίζες τούφες.
Όταν βρίσκονται στη θαλάσσια μορφή τους, τα Selkies μοιάζουν σαν συνηθισμένες φώκιες, αλλά στην ανθρώπινη μορφή έχουν συνήθως σκούρο δέρμα και μαλλιά, και μεγάλα, σκοτεινά μάτια. Οι γυναίκες είναι συνήθως ντροπαλές και τραγουδούν υπέροχα. Κάποιοι πιστεύουν πως όταν βρίσκονται σε ανθρώπινη μορφή, περιτριγυρίζονται από μια αχνή λάμψη που ενισχύει τη σαγήνη τους.
Art by Stephanie Pui Mun Law
Στις παραδόσεις που σώζονται δεν είναι ξεκάθαρο το πόσο συχνά μπορούσαν τα Selkies να πραγματοποιούν τις μεταμορφώσεις τους. Κάποιες ιστορίες λένε μια φορά τον χρόνο, συνήθως στο Midsummer’s Eve, ενώ άλλοι δηλώνουν ότι μπορούσαν να μεταμορφωθούν κάθε ένατη νύχτα ή σε κάθε έβδομο ρεύμα.
Κατά τη διάρκεια της πανσελήνου, τα Selkies βγαίνουν από το νερό μέσα από αφρούς, βγάζουν το δέρμα, το πετάνε στα βράχια, και χορεύουν γύρω από φωτιές σε μοναχικά μέρη στην ακτή. Το φολκλόρ μάς λέει πως όταν είναι στην ανθρώπινη μορφή τους, τα Selkie-folk συνηθίζουν να λιάζονται σε απομακρυσμένους υφάλους. Οι γυναίκες είναι πολύ όμορφες και συνήθως κάθονται πολλές μαζεμένες, ενώ οι άντρες είναι πολύ γοητευτικοί. Γι’ αυτό, αν κάποιος άνθρωπος τύχει να περάσει από κάποια ακτή υπό το φως της πανσελήνου, μαγεύεται και τους κλέβει το δέρμα από τα βράχια. Αν το δέρμα τους κλαπεί, τα Selkies δεν μπορούν να ξαναγυρίσουν πίσω στον ωκεανό και ουσιαστικά, παγιδεύονται. Το δέρμα τους είναι μοναδικό για τον καθένα ή την καθεμία. Δεν μπορούν να φορέσουν κάποιο που δεν τους ανήκει. Όμως θεωρείται ότι είναι μαγικό και όπου και να το κρύψει κανείς, αυτό θα βρει τον δρόμο προς τον ιδιοκτήτη του, όσο καιρό και να του πάρει. Εκτός από μαγικό, βέβαια, είναι και πολύ ευαίσθητο, αφού μπορούν να πεθάνουν αν το δέρμα τους τραυματιστεί ή καεί.
Η έλξη τους προς τη θάλασσα είναι, φυσικά, τόσο δυνατή που κάποια στιγμή επιστρέφουνε σε αυτήν, αφήνοντας πίσω έναν πληγωμένο θνητό και καμιά φορά τα παιδιά που έχουν αποκτήσει μαζί του. Συχνά στα παραμύθια, οι απόγονοι ενός ανθρώπου με Selkie έχουν δάχτυλα ενωμένα με μεμβράνη ή δέρμα με λέπια. Τα παιδιά αυτά αποκαλούνται “Sliocha nan Ron”, το οποίο σημαίνει “children of the seals”. Είναι γνωστά και ως Roan. Οι γονείς των Roan παίρνουν συνήθως το δέρμα τους και το κρύβουν από αυτά, μέχρι να μεγαλώσουν και να γίνουν ικανά να διαχειριστούν τη δύναμή τους. Αν ο θνητός σύντροφός ήταν καλός με τη θαλάσσια γυναίκα του, εκείνη θα τον προστατεύει και θα τον βοηθάει από το νερό, προειδοποιώντας τον για καταιγίδες, κι επίσης θα γεμίζει τα τσουκάλια του με καβούρια και ψάρια. Αν ένας άντρας Selkie αφήσει τη σύντροφό του και φύγει, θα επιστρέψει για να πάρει τα παιδιά του σε επτά χρόνια, ξεπληρώνοντάς τη για τη φροντίδα, αλλά αφήνοντάς την άτεκνη.
Τα Selkies βρίσκονται στο κέντρο πολλών βόρειων ευρωπαϊκών ιστοριών. Σύμφωνα με την κέλτικη εγκυκλοπαίδεια της μυθολογίας και του φολκλόρ, στην Ιρλανδία και τη Σκωτία το να τρως φώκιες θεωρούνταν μορφή κανιβαλισμού. Από την Σκανδιναβία στην Ιρλανδία, τα παραμύθια κάνουν λόγο για εξωπραγματικούς άντρες και γυναίκες με όλα τα χαρακτηριστικά που έχουμε ήδη περιγράψει. Σε κάποιες ιστορίες, τα Selkies αποτελούν αντικείμενο κυνηγιού με τη μορφή της φώκιας και πεθαίνουν στη θάλασσα, ρίχνοντας κατάρες στην οικογένεια του φονιά, ενώ σε άλλες ο Selkie γονιός -συνήθως η μητέρα- μένει για πάντα μακριά, εμφανιζόμενη ως φώκια στα παιδιά της, μην μπορώντας να τα αναγνωρίσει. Η εγκυκλοπαίδεια αναφέρει επίσης ότι οι φώκιες παρουσιάζουν ομοιότητες με τους ανθρώπους, ιδιαίτερα με τις φωνές τους και το ευθύ τους βλέμμα. Οι ψαράδες καμιά φορά μιλούσαν ή τραγουδούσαν στις φώκιες, που νόμιζαν ότι απαντούσαν και τους παρακαλούσαν να μην κάνουν κακό σε αυτές ή στα παιδιά τους.
Αυτές οι μορφές της κέλτικης μυθολογίας υπάρχουν και με τα ονόματα Silkies, Selchidh, Sylkies, Selchies, Selich (προερχόμενο από το Παλαιό Αγγλικό “seolh” που σημαίνει seal-φώκια). Στη Σκωτία συναντάμε και τον όρο Selkie Fowk (Selkie folk). Χαρακτηρίζονται και ως Roane, Sea Folk, Seal People, Fairy Seals και Sea Fairies. Σε κάποιες σκωτικές ιστορίες δεν χρησιμοποιούνται ακριβείς όροι για τα Selkies, επειδή μάλλον δεν υπάρχει κάποια κατάλληλη λέξη, και σπανίως διαφοροποιούνται από τις γοργόνες. Αναφέρονται συνήθως ως Maighdeann-mhara στην κέλτικη γλώσσα και Mhaighdean-mhara (maiden of the sea) στην ιρλανδική. Ο μόνος όρος που αναφέρεται συγκεκριμένα σε Selkie, αλλά δεν συναντάται συχνά, είναι Maighdeann-ròin (seal maiden).
Όπως είπαμε και νωρίτερα, οι περισσότερες ιστορίες για τα Selkies αφορούν τραγικούς έρωτες. Λέγεται ότι μία γυναίκα μπορεί να προσελκύσει έναν άντρα Selkie, αν ρίξει ακριβώς εφτά δάκρυα σε ένα πελώριο κύμα του ωκεανού. Οι άντρες, συνήθως, αναζητούν ανθρώπους που είναι δυσαρεστημένοι με τη ζωή τους, όπως τις παντρεμένες γυναίκες που περιμένουν τους ψαράδες συζύγους τους να γυρίσουν. Σε κάποιες ιστορίες, ένας ή μία Selkie ερωτευόταν κάποιον άνθρωπο και έμενε μαζί του για αρκετά χρόνια, αλλά όταν ερχόταν η ώρα τους να γυρίσουν στη θάλασσα, οι σύντροφοί τους έκρυβαν το δέρμα τους, αναγκάζοντας έτσι τα Selkies να μείνουν μαζί τους. Σύμφωνα με τον Walter Traill Dennison, τα Selkies μπορούσαν να παραμείνουν άνθρωποι ένα μικρό χρονικό διάστημα, κι έπειτα θα έπρεπε να περιμένουν μέχρι και επτά χρόνια για να γυρίσουν στην ακτή. Αν αυτός ο κανόνας παραβιαζόταν, τότε τα Selkies αναγκάζονταν να παραμείνουν άνθρωποι χωρίς τη δική τους συγκατάθεση.
Σε κάποιες ιστορίες, εμφανίζονται για να βοηθήσουν τους ανθρώπους λίγο πριν πνιγούν και τους μεταφέρουν μέχρι την ακτή. Σε μία από τις ιστορίες του Duncan Williamson, “The Lighthouse Keeper”, κάποιο Selkie βοηθά έναν τραυματισμένο άντρα και γίνεται κάτι σαν κατοικίδιό του.
Αν και κάποιες αξιόπιστες πηγές, όπως αυτή της Gienna Matson, The Celtic Mythology A to Z, περιγράφουν τα Selkies ως εξυπηρετικά πλάσματα, οι πιο παλιές ιστορίες των Orkney τα παρουσιάζουν ως ύπουλα. Αντίθετα, ο Finfolk, που έχει την ίδια μαγική ικανότητα αλλαγής της εμφάνισης και την ίδια καταγωγή από τα Orkney, διατήρησε τις κακόβουλες διαθέσεις του μέσα στα χρόνια. Στα Shetland, όμως, η διαφορά μεταξύ Finfolk και Selkies είναι ξεκάθαρη. Σύμφωνα με τον ιστορικό Sigurd Towrie «πάνω από όλα τα πλάσματα των μύθων των Orkney, τα Selkie-folk έχουν ωραιοποιηθεί τόσο πολύ τα τελευταία χρόνια, ώστε δημιούργησαν ένα αγγελικό, καλοκάγαθο θαλάσσιο πνεύμα που διαφέρει τελείως από τις αρχικές οντότητες που σκορπούσαν τον τρόμο στους πιστούς».
Υπάρχουν και ιστορίες όπου τα Selkies θεωρούνται ότι φέρνουν κακοτυχίες σε όποιον τα συναντήσει. Μία από αυτές, μιλάει για έναν κυνηγό που τραυμάτισε ένα Selkie με ένα μαχαίρι, μόνο για να καταλήξει στον βυθό και να μεταμορφωθεί σε φώκια, για να μάθει το μάθημά του. Ο μόνος τρόπος για να ξαναγίνει άνθρωπος ήταν να θεραπεύσει την πληγή που προκάλεσε στο πλάσμα και να υποσχεθεί ότι δεν θα το ξανακάνει. Υπάρχει και μια ακόμα ιστορία για έναν ψαρά που μισεί τις φώκιες, αλλά σώζεται αργότερα από μία, λίγο πριν πνιγεί. Αν ένα κορίτσι είχε χαθεί κοντά στη θάλασσα, τότε οι άνθρωποι έλεγαν ότι το πήραν τα Selkie-folk.
Τα Selkies αποτελούν σίγουρα τη βάση για πολλές από τις γοργονο-ιστορίες που εξελίχτηκαν κατά τη διάρκεια της μεσαιωνικής εποχής στην Ευρώπη, όπως οι ιστορίες που ειπώθηκαν από ναύτες που εξερεύνησαν πρώτοι τους ωκεανούς του κόσμου. Αυτό που κάνει τα Selkies να διαφέρουν από τις γοργόνες είναι ότι μπορούν να είναι άνθρωποι στη γη, γυναίκες ή άντρες, ενώ στο νερό μεταμορφώνονται. Δεν είναι μισοί άνθρωποι και μισοί φώκιες.
Σε άλλες ιστορίες, κατοικούν σε ένα βασίλειο στον βυθό της θάλασσας, φτιαγμένο από ναυαγισμένα πλοία, έχοντας μια σκεπή που είναι φτιαγμένη από τα μαλλιά κοριτσιών που πνίγηκαν. Το βασίλειο κυβερνάται από έναν κακό βασιλιά που προσελκύει νεαρές κοπέλες και τις αναγκάζει να γίνουν γυναίκες του. Η ζωή των Selkies είναι μοναχική και συχνά βλέπουν τους ανθρώπους με ενθουσιασμό, σαν κάτι απρόσιτο και παράξενο, επειδή μπορούν μόνο να συγχρωτίζονται με άτομα του είδους τους. Για να ξεφύγουν από τη μοναξιά τους, καταφεύγουν σε παιχνίδια και χορούς. Εξίσου μοναχική και μίζερη μπορεί να γίνει η ζωή τους και στη γη. Ειδικά αν είναι παγιδευμένα και δεν μπορούν να επιστρέψουν στη θάλασσα.
Ο μύθος αυτών των υδάτινων πλασμάτων μάς θυμίζει τον ελληνικό θρύλο της νεράιδας που αν της πάρεις το μαντήλι, τη μπόλια, τα φτερά κλπ., την κάνεις δική σου. Ομοιότητες υπάρχουν και με τη Swan-maiden και την ιαπωνική Tennyo. Γενικά, παρατηρείται ότι το μοτίβο της παρθένου ή της νύφης που μεταμορφώνεται επαναλαμβάνεται ανά τον κόσμο και τις παραδόσεις (The Animal Bride), μόνο που αλλάζει το ζώο και το μέρος.
Art by https://yaamas.deviantart.com/
Το πιο γνωστό παραμύθι όπου παρουσιάζονται είναι το The Selkie Bride. Η ιστορία αυτή έχει μεταφερθεί και στην οθόνη με τη μορφή animated ταινίας από τον Walter McCrorie. Ένα παραδοσιακό τραγούδι που έχει γραφτεί για αυτές τις μορφές είναι το “The Great Silkie of Sule Skerry” από τα Orkney. Μιλάει για έναν Selkie που τραγουδάει στην αγαπημένη του, η οποία είναι άνθρωπος. Άλλη μία ιστορία, ιρλανδική, που έχει γίνει βιβλίο, είναι η Tom Moore and the Seal Woman και αφορά την οικογένεια MacCodrum. Επίσης, ο εικονογράφος Arthur Rackham έχει ζωγραφίσει τις εικόνες ενός παραμυθιού, του Undine, που μιλάει για ένα θαλάσσιο πλάσμα με τη μορφή γυναίκας.
Σήμερα, μπορούμε να τα βρούμε στο RPG game, Pathfinder, όπου τα βλέπουμε ως στιλπνά, υδάτινα πλάσματα, με κοντό, γκρίζο τρίχωμα, χέρια ενωμένα με μεμβράνη που καταλήγουν σε μυτερά νύχια και ένα στόμα γεμάτο κοφτερά δόντια. Απ’ την άλλη, στο Magic the Gathering υπάρχουν τρεις κάρτες: η Cold-Eyed Selkie και η Selkie Hedge-Mage από το Expansion του Eventide και η Wistful Selkie από το Commander 2015, οι οποίες εμφανίζονται με πρόσωπο ή σώμα φώκιας. Αυτό το μυθικό πλάσμα υπάρχει και στο Storytelling game, Changeling: The Dreaming, της White Wolf.
Από λογοτεχνία, βρίσκουμε τα Selkies να εμφανίζονται στο comic του Supernatural και σε μια σειρά εφηβικών βιβλίων, The Hidden World of Changers. Μια μη αναμενόμενη συνάντηση Selkie, βρίσκεται στους μύθους του Westeros, στο βιβλίο The World of Ice & Fire. Κατά καιρούς, έχουν βγει πολλές ταινίες με αυτή τη θεματική, καθώς και animated films. Η πιο γνωστή εμφάνιση είναι στην ταινία Harry Potter and the Goblet of Fire. Βέβαια, το όνομα αυτό αναφέρεται και σε άλλα βιβλία της σειράς. Δύο άλλες γνωστές ταινίες που φιλοξενούν τα Selkies, λέγονται Ondine και The Secret of Roan Inish. Φυσικά, υπάρχουν και… βιβλία αισθηματικής φαντασίας, αλλά δεν θα αναφερθούμε σε αυτά.
Ο μύθος των Selkies είναι βαθιά συνδεδεμένος με τη λαχτάρα, τη διαφορετικότητα και την εξορία. Εικάζεται ότι, όπως και πολλοί μύθοι από άλλες παραδόσεις, οι ιστορίες των Selkies δημιουργήθηκαν σαν μια λύση για να εξηγηθεί το ανεξήγητο. Στο ανεξήγητο, συνήθως, ανήκαν κάποια εξωπραγματικά χαρακτηριστικά που μεταφέρονταν από γενιά σε γενιά. Υπήρχαν, δηλαδή, παιδιά που καμιά φορά γεννιούνταν με ενωμένα τα δάχτυλα των χεριών ή των ποδιών, με πρόσωπα που έφεραν ομοιότητες με αυτά της φώκιας, και φολιδωτό δέρμα που είχε μυρωδιά ψαριού.
Σήμερα, έχουν δοθεί επιστημονικά ονόματα και εξηγήσεις για όλα τα παραπάνω. Τα ενωμένα δάχτυλα των ποδιών είναι, για παράδειγμα, ένα κληρονομικό σύνδρομο που αποκαλείται συνδακτυλία, το πρόσωπο της φώκιας είναι αποτέλεσμα ενός σπάνιου ιατρικού φαινομένου, της ανεγκεφαλίας, ενώ το φολιδωτό δέρμα οφείλεται σε μια γενετική διαταραχή που λέγεται ιχθύωση. Επίσης, οι ιστορίες των πλασμάτων αυτών ίσως και να δημιουργήθηκαν για να εξηγήσουν γιατί κάποιες γυναίκες δεν ταίριαζαν με τους υπόλοιπους ανθρώπους μιας κοινωνίας, υπονοώντας πως ό,τι είναι διαφορετικό, δεν ταιριάζει «εδώ».
Όπως και να ‘χει, πραγματικότητα ή παραμύθια, επιστήμη ή φολκλόρ, τα Selkies αποτελούν τα κρυφά διαμάντια της μυθολογίας και αξίζει να τα γνωρίσει κανείς ή ακόμα και να εξερευνήσει τα μέρη όπου μπορεί να εμφανιστούν…
Πηγές:
http://www.ancient-origins.net/myths-legends/legends-selkies-hidden-germs-sea-mythology-006409
http://www.orkneyjar.com/folklore/selkiefolk/
https://www.celtic-weddingrings.com/celtic-mythology/the-seal-people
https://ericwedwards.wordpress.com/2014/04/27/folklore-of-the-selkie-and-the-seal-people/
https://blogs.haverford.edu/celticfringe/2014/04/30/selkies/
Guest Post
Η Μυρτώ Μαραγκού γεννήθηκε στην Αθήνα το 1993. Σπούδασε Γλωσσολογία στο τµήµα Μεσογειακών Σπουδών, στην πόλη της Ρόδου. Η επιλογή των σπουδών, εν µέρει καρµική, οφείλεται στο µεγάλο της ενδιαφέρον για τις γλώσσες. Κληρονόµησε από την οικογένειά της το µικρόβιο της αγάπης για τα βιβλία και έκτοτε δεν µπορεί να τα αποχωριστεί. Η συγγραφή βιβλίων ξεκίνησε κατά τα φοιτητικά της χρόνια και όχι από τότε που θυµάται τον εαυτό της. Όµως, κατέληξε να γίνει ανάγκη και τρόπος έκφρασης. Έχει παρακολουθήσει σεµινάρια γραφολογίας, επικοινωνίας και αυτογνωσίας. Όταν δεν γράφει, της αρέσει να µελετά αρχαία κείµενα και ψυχολογία, να ζωγραφίζει Pop Art, να κάνει χειροτεχνίες, καθώς και να χάνεται µε τις ώρες σε ατελείωτο gaming και διάβασµα.